Eind februari 2020 zal het exact een jaar geleden zijn dat ik dit gezelschap aan het werk zag tijdens wat een promotietournee had moeten worden voor deze plaat. De promotie was er, het concert was geweldig, maar veertien dagen later brak er een pandemietje uit, dat al de geleverde inspanningen, van muzikanten, promotoren, organisatoren…in enkele dagen tijd de vernieling in vingerknipte. Nu wordt er een nieuwe poging ondernomen, al is de plaat al enkele maanden te koop bij een aantal on)line handelaars, maar toch: dit is niet meer hetzelfde en dat is bijzonder jammer, want het koppen Blum-Haugaard en zijn band zetten een erg mooie plaat neer. Timing betekent ook wat in het leven, maar tegen dit soort pech is geen kruid gewassen natuurlijk en dus hebben de muzikanten geen echte keuze: opnieuw proberen is de boodschap, en hopen dat ze deze keer van tegenslag gespaard blijven.

Hoe lang ik zangeres Helene Blum al volg? Dat gaat al terug tot 2004, toen ze de duoplaat “Solen” maakte, samen met Karen Mose onder de naam “Karen + Helene”. Dat moet trouwens ongeveer de eerste plaat geweest zijn, waarop ik de naam van Harald Haugaard tegenkwam. Hij was namelijk producer van die plaat, waarop hij ook viool speelde. Als ik er zo op terugkijk, volgt hij Helene dus al even lang als ik, maar intussen is ze wel met hem getrouwd. Gràpje, want hun samenwerking heeft ons intussen wel heel wat fraaie muzikale momenten bezorgd !

De nieuwe CD dan maar: die heeft een betekenisvolle titel meegekregen: “De Stroom” is een begrip dat symbool staat voor Het Leven zelf, waarin water in al zijn vormen een onmisbaar element is, voor De Muziek, waarin de noten via hun stroom een melodie vormen, voor Het Woord, waarmee mensen zich uiten, kortom voor alles wat belangrijk is in het leven. Het koppel nam het leeuwendeel van de teksten en melodieën van de plaat zelf voor zijn rekening, al werd af en toe ook een beroep gedaan op bestaande teksten van grote Deense dichters -plus Rainer Maria Rilke- en melodieën, die deel uitmaken van de traditionele liederenschat van de Denen, een volk dat erg veel van muziek houdt, zoals we intussen allemaal wel weten.

Dat levert hier een enorm mooie plaat op, waarop niet alleen de geweldige stem van Helene in de kijker staat, maar die ook ruimte geeft aan de vaste leden van de band -celliste Kirstine Elise Pedersen, gitarist Mikkel Grue en percussionist Sune Rahbek- om te schitteren in zowel de ondersteunende rollen als de instrumentalen als “Den hvide hjort”, “Boy Under Lime Tree”,”Carls Vals” en “Den førsten sne/den sidste vinter”. Virtuositeit gaat hand in hand met inleving en poëzie en dat levert ruim drie kwartier immens mooie muziek op, die heel vaak het midden houdt tussen hedendaags klassiek en folk. Een bijzondere vermelding toch voor de lezing van “Dansevise”, dat destijds, bijna zestig jaar geleden, het Eurovisie Songfestival won met Grethe en Jørgen Ingmann en dat ook bij ons, in Vlaamse versie van Lize Marke, een hit was. Als je, zoals Helene Blum hier doet, een popdeuntje kan optillen tot het niveau dat zij ermee bereikt, dan ben je een grote zangeres, “die desnoods het telefoonboek mag zingen”, zoals we dat hier wel eens omschrijven.

Samenvatting: als Helene en Harald en hun band binnenkort opnieuw proberen langs te komen -dat zal van de derde Corona-golf afhangen, vermoed ik- heeft u wat mij betreft, geen enkele reden om thuis te blijven. Ik mocht het zelf meemaken en wie er samen met mij was, praat er nog over, want dit gezelschap is live al even straf als het klinkt op deze overheerlijke plaat.

(Dani Heyvaert)